Vandaag was ik weer actief in het Nationaal Park de Hoge Veluwe en het leek me wel een goed idee om jullie iets meer over het park te vertellen en te laten zien. Te meer omdat ik hoop binnenkort er met wandelschoenen en camera weer aan de wandel te gaan.

In 1909 kocht Anton Kröller zijn eerste stuk grond op de Veluwe. Anton, die net als veel welgestelde heren in die tijd graag op jacht ging, wilde graag een eigen jachtgebied hebben. Hij kocht uiteindelijk ongeveer 6800 hectare grond. Vervolgens maakte hij een plaatselijke smid erg blij door 40 kilometer hek te bestellen, waarmee hij het hele gebied omheinde. Omdat hij daardoor de openbare weg, de huidige Houtkampweg, tussen Hoenderloo en Otterlo afsloot moest hij een nieuwe weg aanleggen om het park heen, maar dat was voor een rijk man als Anton geen enkel probleem.
Toen Anton de grond op de Veluwe kocht liep er door overbejaging nog maar weinig wild rond. Hij importeerde daarom edelherten uit het voormalige Oostblok en Moeflons uit het Middenlandse Zeegebied. 

In de jaren dertig sloeg de crisis toe en ook het bedrijf van Anton kreeg grote klappen te verduren. Het werd zelfs zo erg dat, om het jachtgebied, het jachthuis en de kunstverzameling te redden van gedwongen verkoop, er twee stichtingen in het leven werden geroepen. Stichting Kröller-Müller voor de kunstverzameling en Stichting Nationaal Park de Hoge Veluwe voor het jachtgebied en het jachthuis. Beide stichtingen zijn er tot op de dag van vandaag en beheren nog steeds die delen van de Kröller-Müller nalatenschap waarvoor ze eens werden opgericht.

Het park is qua landschap erg gevarieerd, er zijn onder andere bossen, heidevelden, vennen en stuifzanden.
Er mag overal gewandeld en gefietst worden in het park. Met uitzondering natuurlijk van de rustgebieden voor het wild. Het fietsen kan natuurlijk op de bekende witte fietsen die gratis en voor niks gebruikt mogen worden.

Doordat het terrein zo gevarieerd is komen er ook veel diersoorten voor. Waaronder de grote vijf, zoals Nederland’s grootste wilde landzoogdieren worden genoemd; edelhert, ree, wildzwijn, das en vos. Op één van mijn wandelingen maakte ik ooit een kort filmpje van deze grazende hindes. 

De (Hoge) Veluwe is ook bekend om zijn stuifzanden. Het zijn overblijfselen van de laatste ijstijd. Als de natuur zijn gang mag gaan worden die stuifzanden snel overgenomen door grassen.

Het waren ook de weidse stuifzanden die Anton en Helene erg aantrokken. Ze werden begraven op de Franse Berg in het park vlak achter het museum, met onderstaand uitzicht.

Stuifzanden zijn erg droge gebieden maar in het park zijn dus ook diverse natte gebieden met vennen en heide. Het Deelense Veld is daar een goed voorbeeld van.
Tijdens een cursus, in en over het park, vond onderstaande pad de wandelstok van een medecursist wel heel erg interessant. 

Dit was slechts een klein voorproefje, een zogenaamde teaser, van wat er in het park allemaal te zien en te beleven is, er moet tenslotte iets overblijven voor een volgende keer. Maar tot slot, om jullie nog even extra lekker te maken, op deze eerste dag van de meteoroligische lente, een vorig jaar gemaakte foto van een fris groen stukje beukenbos in het park.