Na Gilbert O’Sullivan duik ik deze week nog een stukje verder in het verleden. Mijn verleden, in dit geval. De laatste tijd ben ik oude fotoalbums ingedoken om stukjes die ik voor allerlei mensen schreef of nog moet schrijven te kunnen illustreren. Natuurlijk weten jullie dat mijn ouders nog niet zo lang geleden 50 jaar getrouwd waren en nu wordt Heleen, de vriendin waar ik de box nog mee gedeeld heb, 50 jaar. Reden genoeg dus om een tripje down memory lane te maken. De eerste foto’s die ik in mijn fotoalbum tegen kwam waren nog zwart-wit foto’s. Ik heb er een flink aantal gescand en het leek me leuk om er een aantal met jullie te delen.

Deze kleine meid ben ik toen ik een maand of acht oud was. Hij zegt ook iets over de eeuwigheidswaarde van Jip en Janneke want ook onze kinderen hadden 30 jaar later bijvoorbeeld Jip en Janneke gordijnen. Dit is overigens niet de oudste foto die ik van mezelf gevonden heb.

Hier was ik nog maar pas geboren. Het is een heel dierbare foto van vier generaties vrouwen. Ik lig op schoot bij mijn overgrootmoeder die we oeroma noemden, mijn moeder zit op de leuning van de bank en mijn oma staat er achter.

Mijn oeroma en mijn oma waren Duits dat betekende dat ik Duits met de paplepel heb ingegoten gekregen. Niet zo zeer door mijn oma want die sprak vloeiend Nederlands, maar mijn oeroma niet, en omdat we beiden vaak bij mijn oma waren leerde ik als vanzelf ook Duits praten. Een Duitse oeroma betekende ook dat mijn eerste buitenland vakanties richting Duitsland gingen, de Duitse familie woonde in Sanct Peter (in de buurt van Freiburg) en daar gingen we dan ook heen.

1964  Heerlijk vakantie vieren met opa en oma in Duitsland.
(mijn opa droeg wel hele hippe gympen!)

Tijdens deze vakantie werd ook de eerste kleuren foto van mij gemaakt. 

Ik denk dat hij gemaakt is door een rijk familielid want het zou nog even duren voor alle foto’s in mijn album kleuren foto’s waren.

1965 Mijn vierde verjaardag.

Links op de foto zien jullie de bijna 50 jarige vriendin Heleen waar ik het al eerder over had. Het andere meisje met het mooie staartje was Jennifer. De moeder van Jennifer was erg trots op het staartje, maar helaas voor haar vond Heleen kappertje spelen op dat moment erg leuk en het kappertje spelen gebeurde op een wel heel erg realisitische manier, met behulp van een echte schaar. Jullie begrijpen het al, niet lang na mijn verjaardag, moest Jennifer het zonder staartje stellen en de mama van Jennifer was natuurlijk des duivels! Of ze ooit over het trauma heen is gekomen weet ik niet, maar Heleen werd voortaan wel angstvallig in de gaten gehouden.

Tot slot van deze serie foto’s uit de oude doos, nog een foto gemaakt in 1965 die bewijst dat mijn fascinatie voor telefoons er al jong in zat!