Waar ik al bang voor was is gebeurd, onze Lea ligt in bed met een zonnesteek! Ze was de afgelopen dagen niet uit de zon weg te slaan en hoe ik haar ook waarschuwde en aanraadde een zonnehoed op te zetten of de handdoek over haar hoofd te leggen mevrouw wilde er niets van weten. Ik heb haar zelfs als een klein kind een hoed opgezet maar zodra ze maar even dacht dat ik haar even niet in de gaten hield ging hij weer af. Als dier dat oorspronkelijk uit Afrika kwam zou de zon haar niet deren. Wel dus! Gisteren avond trok ze ineens wit weg onder haar strepen en klaagde over hoofdpijn en misselijkheid. Dat werd in de loop van de nacht erger en erger, ze kreeg knallende koppijn en ik kreeg nauwelijks de kans om de emmer die we bij haar hadden neergezet te legen of ze draaide al weer haar maag om. Ik kan jullie verzekeren dat ik geen oog dicht heb gedaan vannacht. Gelukkig begon ze zich vanmorgen weer iets beter te voelen en dus ook weer praatjes te krijgen. Natuurlijk was het gebeurde allemaal mijn schuld en het was dan ook mijn verdiende loon dat ik geen oog dicht had gedaan. Hoewel ik het daar natuurlijk helemaal niet mee eens was, was ik allang blij dat ze zich weer beter voelde want ik moest vandaag naar het jachthuis. Hoewel ze nog niet mee kon, durfde ik haar intussen wel toe te vertrouwen aan de zorgen van mijn zoon. Om haar een beetje extra te verwennen omdat ze niet mee kon, mocht ze in mijn bed liggen. Nog wel met een emmer naast haar en natuurlijk met de gordijnen dicht want haar hoofdpijn was wel minder maar nog steeds aanwezig.

Met een gerust hart reed ik richting de Hoge Veluwe, maar na mijn laatste rondleiding kreeg ik een zeer verontrustend telefoontje van mijn zoon, Lea was foetsie. Hij begreep er niets, van vijf minuten voordat hij ontdekte dat ze er niet meer was was hij nog bij haar geweest om haar een kopje thee en een beschuitje te brengen. Maar toen hij even later terug kwam was ze verdwenen. Het bed was leeg, de beschuitjes waren op en de thee bijna. Hij begreep er niets van, ze kon onmogelijk naar buiten zijn geglipt want alle ramen en deuren waren bewust op slot. Ze moest dus ergens in huis zijn maar waar? Ik stelde de mijn zoon gerust, met wat cliché’s als ‘ze loopt niet in zeven sloten tegelijk’ en ‘die komt wel weer boven water’, maar maakte me ondertussen gezien de reputatie van Lea toch wel ernstige zorgen. Snel stapte ik in de auto, en ik geloof dat ik de afstand tussen de Hoge Veluwe en ons huis nog nooit zo snel heb afgelegd. Toen ik thuis aankwam was mijn zoon nog steeds naarstig aan het zoeken, hij had al op de meest gekke plekken gekeken maar geen spoor van Lea gevonden. Waar kon ze nou toch gebleven zijn? Ik besloot maar eerst eens op onze slaapkamer te gaan kijken, wie weet was ze stiekem wel weer in bed gekropen. Helaas bleek dat niet het geval, maar er viel mij wel iets anders op, het stonk er namelijk enorm naar kots! Waarschijnlijk was ze na het eten van de beschuitjes en het drinken van de thee toch weer misselijk geworden. Maar waar was ze heen gegaan, er stond immers een emmer naast haar bed en daar zat niets in. Ineens viel het me op dat het kussensloop van mijn kussen verdwenen was.  Vreemd….. Alhoewel, misschien had ze er overheen gespuugd en hem in de wasmand gegooid….. wacht….zou ze zelf per ongeluk ook in de wasmand terecht gekomen zijn? Zoonlief was inmiddels ook naar bovengekomen en keerde de wasmand om maar geen kussensloop en ook geen Lea. We waren ten einde raad en stonden op het punt om de petemoeders op de hoogte te brengen toen we ineens een geluid hoorden. “Heb jij de wasmachine net aangezet?” vroeg mijn zoon me. “Nee”, zei ik, en als door een wesp gestoken stormden we de badkamer binnen. Wat we daar zagen! We zijn ons rot geschrokken!

Daar was Lea, in een draaiende wasmachine! Zo snel ik kon heb ik de wasmachine stilgezet en een groen uitgeslagen Lea bevrijd uit haar benarde positie. Natuurlijk heb ik aan Lea gevraagd wat ze daar nou deed, hoe ze er was terecht gekomen. De uitleg was eigenlijk heel eenvoudig. Lea had overgegeven op het sloop en over zichzelf heen. Ze dacht twee vliegen in één klap te slaan door zich samen met het sloop, en nog een paar andere dingen, in de wasmachine te laten wassen. Dat dat toch niet zo’n goed plan was had ze inmiddels ervaren.
Moraal van het verhaal, zelfs als ze ziek is kun je Lea eigenlijk geen seconde uit het oog verliezen!