Op deze stralende dag mocht ik weer twee rondleidingen verzorgen in het jachthuis Sint Hubertus, het weer was eigenlijk te mooi om binnen te zijn en het verbaasde me dan ook dat mijn beide rondleidingen van vandaag vol zaten. De eerste groep was een zeer gevarieerde, er zat een groep middelbare scholieren bij, een paar dames uit België, een jonger echtpaar en twee vriendinnen. De tweede groep was een grote groep dames uit Vlaanderen die samen een cultuur club hadden opgericht. Die variatie in groepen en groeps grootte is niet uitzonderlijk, in tegendeel, en dat is het leuke van het werk je weet nooit wie er komt en met hoeveel ze komen.

Rondleiden in het jachthuis mag niet zo maar, er gaat een gedegen opleiding aan vooraf. Gedurende zeven zaterdagen werd ons als aspirant gidsen allerlei kennis aangeboden met betrekking tot het jachthuis. Deels gebeurde dit door middel van lezingen en deels door middel van excursies in het jachthuis en in het park. Thema’s die aan de orde kwamen waren onder meer: De heer en mevrouw Kröller-Müller en de totstandkoming van het jachthuis; Het tijdsbeeld van de eeuwwisseling; excursie door de omgeving van het jachthuis; kunstwerken in het jachthuis; Berlage, de bouw en constructie van het jachthuis en Het interieur en het behoud daarvan. Naast aandacht voor kennis was er natuurlijk ook de nodige aandacht voor de organisatorische kant van een rondleiding. De cursus werd gevolgd door een stage periode waarbij we om te beginnen meeliepen met rondleidingen en vervolgens stukje bij beetje de rondleiding overnamen. Zodra we het gevoel hadden de kunst meester te zijn werd er een proeve van bekwaamheid afgelegd. Intussen is dat voor mij bijna een jaar geleden en ik heb sindsdien vele malen mogen rondleiden.

Terug naar vandaag. De eerste groep was, zoals ik al zei, een zeer gemêleerd gezelschap. Deels rustig en geïnteresseerd en deels giebelend. Dat gegiechel kwam van de middelbare scholieren die, naast het giegelen, het ook leuk vonden om in elke ruimte een groepsfoto te maken. Of mijn verhaal ze echt aansprak weet ik niet maar het was wel een erg gezellige groep en hun gegiebel was gelukkig niet storend. Nu had ik helaas vandaag met enig lichamelijk ongemak te maken. Tegen het eind van mijn verhaal in de hal kreeg ik namelijk ongelofelijke last van buikkramp, een bezoek aan het toilet zat er op dat moment natuurlijk even niet in, en dus kon ik niet anders dan doorgaan met een opgeblazen buik en de billen stevig op elkaar. Natuurlijk hoopte ik mijn rondleiding binnen, de daarvoor staande, drie kwartier afgerond te hebben, jammer genoeg stak één van de vriendinnen daar een stokje voor.

U zult begrijpen dat we in drie kwartier niet alles kunnen vertellen wat er over het huis en de Kröller-Müllers te vertellen valt. We moeten dus keuzes maken en ongetwijfeld zal ik andere keuzes maken dan mijn collega’s, sterker nog ik maak zelf niet altijd dezelfde keuzes. Elke keer probeer ik mijn verhaal aan te passen aan de interesse van mijn publiek. Een groep architecten zal waarschijnlijk al alles van de architectuur weten en dus vertel ik daar dan weinig over. Anderen interesseren zich meer voor de kunst en dus leg ik het accent daar dan op. Het is voor mij steeds weer een leuke uitdaging om dat te vertellen wat mijn toehoorders graag willen horen.

Vandaag was de groep te gemêleerd en dus koos ik voor een verhaal met van alles wat. Maar het werd een vrij kompleet verhaal. De dame die met haar vriendin het jachthuis bezocht, was er of al eerder geweest, of had zich grondig ingelezen. Elke keer dat ik mijn verhaal in een bepaalde ruimte had gedaan kwam ze met een vraag om extra informatie. Eigenlijk was het geen vraag om meer informatie maar een hint, ze verwachtte bepaalde dingen te horen te krijgen en als dat niet gebeurde liet ze dat even weten. Er bleef dan weinig anders over dan mijn verhaal aan te vullen of uit te breiden. Uiteindelijk deed ik er al met al een uur over om deze groep rond te leiden. Niet erg normaal gesproken, maar wel als je het gevoel hebt op barsten te staan en ook weer op tijd bij de voordeur moet staan. Dat het toch gelukt is heb ik te danken aan de assistent die de groep dames uit Vlaanderen binnen liet terwijl ik me even terug trok.

De tweede rondleiding duurde even lang als de eerste deze keer niet vanwege een dame die informatie miste, deze dames hingen aan mijn lippen en genoten zichtbaar. Vooral het verhaal over professor Henry van de Velde, Vlaams architect en kunstenaar, die uiteindelijk het jachthuis af zou bouwen en verantwoordelijk is voor de bouw van het eerste Kröller-Müller Museum boeide de Vlaamse dames bijzonder.
In dit geval had de duur van de rondleiding onder andere te maken met de mobiliteit van de al wat oudere dames. Ze liepen niet zo erg snel meer en bovendien moesten de stoeltjes, die we speciaal voor de wat minder goed ter been zijnde medemens te leen hebben, steeds open en dicht geklapt worden. Natuurlijk moesten de stoelen ook op een zo gunstig mogelijke plek neergezet worden. Al snel ontstond er gespeeld gehakketak over de beste plekjes. Het waren net een groepje kleine meisjes, maar met de grootste lol. Dat ook deze gespeelde schermutselingen tot vertraging leidden zult u begrijpen maar wat maakt het uit ‘als ge mar lol het’. De dames gingen tevreden over wat ze gehoord en gezien hadden, en nog na lachend, de deur uit.

Gelukkig, en daar doen we het allemaal voor, gaan mensen bijna altijd met het gevoel dat ze iets bijzonders hebben gezien en gehoord de deur uit. Dus mocht u nog nooit een bezoek aan het jachthuis Sint Hubertus gebracht hebben het is echt een aanrader en u bent altijd van harte welkom.