Op een dag als vandaag met strak blauwe luchten en een prachtig winterslandschap kon ik de verleiding niet weerstaan om te spijbelen en de boel de boel te laten. Het huishouden en het aftuigen van de kerstboom moest maar even wachten. Wandelschoenen aan, handschoenen op gezocht, sjaal en winterjas aan. Ik was klaar voor de -6,5 graden die buiten op mij wachtte.

Het enigste wat ik nog moest bedenken was waar ik heen zou gaan. De uiterwaarden van de IJssel of het bos. Beiden zouden natuurlijk schitterende plaatjes opleveren met dit weer. Maar het werd geen van beide. Voor bos en uiterwaarden moet ik met de auto op pad en hoewel we niet ver wonen van bos noch uiterwaarden kun je er vanuit ons huis niet ‘even’ naar toelopen. Ik besloot uiteindelijk de auto toch maar te laten staan, en ben naar de Wetering gelopen, een klein natuurgebiedje op loop afstand van ons huis.

Die last minute beslissing om de auto te laten staan bleek een onvoorziene lastige consequentie te hebben. Want doordat ik niet met de auto ging hoefde ik ook mijn schoudertas niet mee te nemen. So what? Zul je denken. “Lekker belangrijk!”, zouden mijn kinderen zeggen . Erg was het ook niet maar het is wel lastig als net je leesbril  er ingestopt hebt en die vergeet er weer uit te halen. Zonder me te realiseren dat ik mijn bril niet bij me had ging ik dus met mijn rugzak met de camera er in op pad. Bij de eerste foto die ik wilde maken kwam mijn stommiteit natuurlijk gelijk aan het licht. Op gepaste afstand zie ik haarscherp maar als iets te dichtbij komt ben ik zo kippig als maar kan. Scherp zien is er dan echt niet meer bij. Lastig dus als je met behulp van je lcd schermpje wil kunnen zien of je foto die je wil maken scherp is en naderhand wil kunnen controleren of hij gelukt is. Ik moest dus zo ongeveer blind fotograferen, alleen de contouren zag ik nog. Het enigste wat ik kon doen was volledig vertrouwen op de auto focus van mijn camera (Canon S5 IS). Voor de zekerheid heb ik veel meer foto’s geschoten dan ik normaal doe, maar ja je moet wat doen om het slagingspercentage te vergroten niet waar? Het beste er van hopend heb ik dus een flink aantal foto’s gemaakt.

Eenmaal thuis gekomen gunde ik mezelf nauwelijks de tijd om de winterkleding af te schudden, nieuwsgierig als ik was naar de resultaten van mijn “ik hoop er maar het beste van” fotografeer kunsten. Er was een foto bij die ik graag onder ‘mop van de dag’ wilde plaatsen en ik hoopte natuurlijk dat die was gelukt. Die foto was extra tricky omdat ik maar één kans kreeg om hem te maken, hij moest dus gelijk goed zijn. Gelukkig bleek die foto, maar ook alle andere foto’s, zo als je ziet, gelukt te zijn. Aan de ‘mop van de dag’ foto heb ik nog een uitdaging gekoppeld dus ik ben benieuwd… Natuurlijk heb ik ook nog een aantal foto’s bij fotografie geplaatst. Eind goed al goed dus.