Mijn vader was in 1975 na 12 jaar trouwe dienst, bij de grote lampen fabrikant in het zuiden des lands, toe aan iets anders. Hij besloot om te informeren of er binnen het bedrijf niet elders ander werk voor hem was. Van de mogelijkheden die er waren sprong een baan, voor de duur van drie jaar, in Engeland het meest in het oog. Natuurlijk werd de beslissing niet van de ene op de andere dag genomen. Ik was dertien toen dit alles speelde en bleek ook de grootste dwarsligger. Ik was net goed en wel gewend aan de middelbare school, had daar nieuwe vrienden gemaakt en werd geconfronteerd met weer een enorme verandering. Geen wonder dus dat ik een verhuizing naar Engeland niet zag zitten. Uiteindelijk wisten mijn ouders mij over te halen, maar alleen omdat we in Engeland een hond zouden krijgen.

We verhuisden in de zomer van 1975 naar Reigate een dorp ten zuiden van Londen in Surrey. Grotere kaart weergeven (klik op de blauwe letters om te zien waar Reigate ligt.)
Ons nieuwe huis, luisterend naar de naam ‘Upton’, lag aan een rustige straat; High Trees Road.

High Trees Road (foto inet)

Het huis was mooi ruim en had een grote tuin. Maar veel tijd om te genieten van de vakantie was er niet want al gauw begon het nieuwe schooljaar. Samen met mijn drie jaar jongere zusje ging ik naar Dunottar een meisjesschool, wat toen naast een dagschool ook nog een boardingschool was. Gelukkig hoefden wij niet naar kostschool. Dat zou ook een beetje vreemd geweest zijn want de school lag aan het einde van de straat waarin wij woonden. De school was gevestigd in een mooi oud (1817) landhuis met veel grond er omheen. Sport is in Engeland erg belangrijk en mede dankzij de hoeveelheid grond beschikte de school ook over veel sportvelden, tennisbanen en zelfs een overdekt zwembad.

(afbeelding van Google Earth)

Tot zover de leuke aspecten van de school wat mij als dertien jarige betreft. Want daar hield het wel op. Om te beginnen zinde het mij absoluut niet dat het een meisjesschool was. Ik had niets tegen meisjes maar als jong meisje kon ik altijd beter opschieten met jongens dan met meisjes en als puber was ik natuurlijk ook op een andere manier geïnteresseerd geraakt in het andere geslacht. Dus het ontbreken van jongens op school kon mij niet bekoren. Maar de grootste kriem van het naar school gaan in Engeland was het schooluniform. Mensen wat had ik daar een hekel aan! het bestond uit een grijs paar sokken, een grijze rok, een wit overhemd, een helder blauwe strop jas en een blauwe blazer. De blazer is nog steeds in mijn bezit, ik pas er niet meer in vandaar deze foto van de blazer op een hangertje.

Jullie kunnen vast wel raden wat ik als eerste deed als ik ‘s middags uit school kwam…. precies het uniform ging gelijk uit! Onder het uniform werd je geacht zwarte, donker blauwe of donker bruine schoenen aan te hebben. Van het model oerdegelijk en oersaai! Tijdens een zomervakantie in Nederland had ik eens mooie beschaafde bordeaux kleurige schoenen gekregen die ik natuurlijk zodra ik terug was ook naar school aan deed. Vijf minuten later was ik weer thuis om andere schoenen aan te trekken! Toch is het me gelukt om een aantal regels versoepeld te krijgen.

In Nederland was ik een erg rustige leerlinge maar in Engeland bleek ik ineens een brutaaltje. Het werd me al snel duidelijk dat ze mondige leerlingen niet gewend waren en daar had men op een school die alleen gedweeë leerlingen gewend was duidelijk moeite mee. Een mooi voorbeeld hiervan waren de perikelen die door mijn toedoen ontstonden rondom het jaarlijkse openhuis.

Het logo van de school
DO UT DES (Ik geef op dat u zult geven)

Elk jaar werd er aan het einde van het schooljaar op zaterdag een openhuis gehouden voor ouders en leerlingen maar ook voor de nieuwe leerlingen en hun ouders. Elk jaar was het de beurt van één klas om te helpen tijdens het openhuis, zo kwam ook mijn klas aan de beurt om op die dag behulpzaam te zijn. We moesten achter kraampjes staan, mensen wegwijs maken etc. Ik vond het geen enkel probleem om te helpen maar ik was niet bereid om op mijn vrije zaterdag mijn uniform aan te trekken maar dat werd wel van mij verwacht. Ik baalde daar natuurlijk enorm van, te meer omdat de andere leerlingen van de school geen uniform hoefden te dragen. Ik uitte mijn ongenoegen in eerste instantie richting mijn mede leerlingen. Na drie jaar Elmar waren die ook al aardig minder volgzaam geworden en ze waren het met mij eens dat je op een vrije dag eigenlijk niet gedwongen kon worden om je uniform aan te trekken. Dat sterkte mij natuurlijk enorm en ik ben toen naar de klassenlerares gestapt. Zij was het natuurlijk geheel niet met mij eens en probeerde me al snel weg te sturen. Maar wetende dat mijn klasgenootjes er net zo over dachten, zette ik haar en met haar de leiding van de school voor het blok. Het was kiezen of delen; of we helpen, maar dan zonder uniform of we helpen niet. Na veel gemor en gedoe konden ze niet anders dan toegeven en mocht er voor het eerst in de geschiedenis van de school een groep helpen op de open dag zonder uniform te dragen.

Reigate met in het centrum de oude ‘Town Hall’  (foto van inet)

Na drie jaar Engeland gingen we weer terug naar Nederland. Ik was intussen zestien en was blij de meiden school en het uniform achter me te kunnen laten. Maar ondanks die grote min punten heb ik toch veel leuke en dierbare herinneringen aan die periode in mijn leven over gehouden.
We woonden er prachtig, met veel ongerepte natuur in de omgeving waar je eindeloos met de hond kon wandelen zonder een kip tegen te komen.
De geweldige uitstapjes die we maakten naar Londen, waar we allerlei musea en theaters bezochten, zullen me altijd bij blijven.
We kregen de kans om van alles wat top tennis te bieden had te genieten op Wimbledon. We zagen legendarische spelers als: Chris Evert, Martina Navratilova, Björn Borg, Ivan Lendl, Jimmy Connors en John McEnroe.
Wat ik natuurlijk ook over heb gehouden van mijn verblijf in Engeland is het goed kunnen spreken en schrijven van de Engelse taal, iets waar ik tot op de dag van vandaag nog plezier van heb.

Wellicht vragen jullie je af hoe ik nu ineens op dit onderwerp kom. Het antwoord is heel eenvoudig; vorige week hebben we onze zomervakantie geboekt en we gaan drie weken naar Engeland! Ik hoop daar mijn kinderen te kunnen laten zien waar hun moeder drie jaar gewoond heeft en naar school ging. De afgelopen week kwamen er bij mij allerlei herinneringen naar boven en ik vond het leuk om die ook met jullie te delen. Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen maar dat houden jullie nog te goed.