Mijn jongste dochter was vanmorgen nog maar net de deur uit toen ze al weer belde . Ze bleek vanaf haar fiets te bellen
, ze was haar tas met gymspullen vergeten mee te nemen. Natuurlijk was de vraag of ik zo aardig wilde zijn om haar de tas achterna te brengen. Het bleek dat ze pas het 5e en 6e uur gym
had en dat ik dus niet halsoverkop achter haar aan hoefde te gaan. We maakten de afspraak dat ik haar tas zou brengen en achter zou laten bij de administratie.
Later die ochtend, om ongeveer tien over tien, liep ik het schoolgebouw binnen om de tas af te leveren bij de administratie. Helaas bleek die gesloten te zijn, waarschijnlijk omdat het pauze was. Er bleef mij dus geen andere mogelijkheid over dan een poging te doen om haar te vinden. U zult begrijpen dat dat een bijna onmogelijke opgave was. Hoe vind je je eigen dochter tussen een gigantische groep van pubers
die allemaal ongeveer even oud en even groot zijn? Gelukkig had ze ons ooit eens verteld waar ze meestal zat in de pauze en ik besloot dus toch maar een poging te wagen. Het zat me bepaald niet tegen want ik zag haar al snel, en zij mij ook.
Ieder weldenkend mens zou nu denken dat ze gelijk naar mij toe zou komen om begeleidt door vele dankbetuigingen de tas in ontvangst te nemen. Maar niets was minder waar, met een gebaar die grote gêne
deed vermoeden, liep ze weg. Ik had een grote fout gemaakt door even te vergeten dat ik hier met een puber te maken had. Natuurlijk schaamde
ze zich dood, zoals iedere zichzelf respecterende puber doet, voor de aanwezigheid van haar moeder tussen al haar school- en klasgenoten. Ze liep dus hard weg en ik zag wel in dat het volkomen zinloos was om haar achter na te gaan. Gelukkig kwam er een aardige
klasgenote op mij af die vroeg of ik mijn dochter zocht. Deze jongedame had de situatie kennelijk goed ingeschat en was bereid om de gymtas in ontvangst te nemen en aan mijn puberende dochter te geven. U zult begrijpen dat ik, ondanks dat mijn dochter duidelijk aan het puberen is, niet écht blij was met haar reactie en overwoog ernstig om voortaan maar geen gymspullen meer achter haar aan te brengen
.
Onder weg terug naar de uitgang kwam ik nog een groepje jongens tegen die mij vroegen wanneer ik nu bij hen op school kwam werken. Ik keek hen met grote vraagtekens in mijn ogen
aan en zij vroegen: “U bent toch juffrouw Nelly?” “Nee, hoor dat ben ik niet”, antwoordde ik. “Jawel, wij hebben vorig jaar nog een lied voor u gemaakt.” en prachtig lied
volgde. Helaas moest ik ze teleurstellen, dat ik misschien wel leek op de bewuste juffrouw Nelly, maar dat ik haar toch echt niet was. Deze toch ook puberende jongens hebben er voor gezorgd dat ik toch met een goed gevoel
de school verliet. Zij bewezen nog maar weer eens dat pubers ook heel sociaal en enthousiast kunnen zijn. Kennelijk had juffrouw Nelly hen geraakt en ik hoop dat juffrouw Nelly nog vele leerlingen mag raken.
lybgbnu
fqUgNN eukubygftguf
Siobhan
Geheel eens met ron Rozen !!!! Van Uhm is gecihsft!!!! EIGEN SCHULD DIKKE BULT!!!!