Vandaag was het weer zover de jaarlijkse APK stond weer op het programma. De garage wil de auto dan zo vroeg mogelijk hebben en dus ging ik al voeg op pad. Om bij onze garage te komen moet ik een aardig eindje rijden en om te voorkomen dat ik een hele dag in en om een garage moet rondhangen vraag ik altijd om een leenauto.
Op zich een goede oplossing op het eerste oog, maar ik ben intussen hopeloos verwend. Ik geef het eerlijk toe, in plaats van grote dankbaarheid voor de service van de garage, baal ik als een stekker van die leenauto.
De vorige keer dat ik de auto wegbracht kreeg ik een oude donker groene Peugeot mee. Ik reed er redelijk vlot mee weg totdat ik de eerste bocht tegen kwam. U raadt het, de stuurbekrachtiging waar ik intussen zo aan gewend ben, ontbrak geheel, althans zo leek het. Het was op de dag dat ik de auto wegbracht prachtig mooi weer en ik had een mooie schone witte broek aan, geen enkel probleem in mijn eigen auto maar zo bleek wel in de leenauto. Het stuur moest het niet alleen zonder al te veel stuurbekrachtiging stellen maar de bekleding ervan viel ook nog eens van ellende uit elkaar. Mijn handen waren binnen de kortste keren pikzwart en ook mijn broek ontkwam niet aan een aantal prachtige(?) zwarte vegen.
Na de eerste ervaring met een leenauto was ik aanzienlijk wijzer geworden en deze keer was ik dus op het ergste voorbereid. Vandaag kreeg ik een Suzuki Alto (zie foto) mee. Het begon al goed toen ik probeerde weg te rijden maar geen millimeter vooruit kwam. Dus maar een flinke peut gas gegeven en ja hoor met veel kabaal zette de auto zich in beweging. De eerste kilometers had ik behoorlijk wat moeite met koppeling en gas. Je probeert zo gladjes mogelijk te schakelen maar al gauw bleek dat bij deze auto schier onmogelijk te zijn, hij had of te weinig benzine of te veel. Maar dat was niet het enige euvel al snel kwam ik bij de eerste bocht, u raadt het vast al, geen maar dan ook echt geen, stuurbekrachtiging. Als ik dat geweten had had ik van te voren op een sportschool wat aan krachttraining gedaan. Na die eerste moeizame bocht doorgekomen te zijn kwam de eerste verkeersdrempel. Nou dat heb ik geweten, ik dacht dat er links en rechts allerlei onderdelen van de auto afvielen, alles rammelde en piepte en kraakte. Door al dat gerammel en door de wel erg kleine gestalte van de auto kreeg ik steeds meer het gevoel in een koektrommeltje rijden. Mocht u denken dat dat alle handicaps waren van deze auto dan moet ik u helaas teleurstellen, de remweg van deze auto bleek namelijk eindeloos te zijn. Heel de weg tussen garage en huis heb ik kilometers afstand moeten houden tussen mijn voorganger en mijzelf. Gelukkig regende het niet anders was het probleem nog veel groter geweest vrees ik. Omdat ik op het ergste was voorbereid, en er voor gezorgd had dat mijn agenda voor de rest van de dag leeg was, hoefde ik gelukkig alleen tussen de garage en huis op en neer te rijden met de leenauto.
Tijdens het schrijven van deze blog ging de telefoon, het was de garage, mijn eigen auto was weer klaar. Natuurlijk ben ik gelijk in het koektrommeltje gestapt om zo snel mogelijk weer mijn eigen vertrouwde auto op te halen. Wat een genot om weer in een comfortabele auto te mogen rijden met remmen die er voor zorgen dat je bijna gelijk stilstaat, waar schakelen moeiteloos gaat en je een bocht om kunt komen door alleen je pink te gebruiken. Wat dat betreft was het toch wel goed om weer even in zo’n leenauto gereden te hebben, ik waardeer mijn eigen auto met al zijn luxe en mogelijkheden weer des te meer!
lybgbnu
fqUgNN eukubygftguf
Siobhan
Geheel eens met ron Rozen !!!! Van Uhm is gecihsft!!!! EIGEN SCHULD DIKKE BULT!!!!