Wie de afgelopen ander halve week het nieuws heeft gevolgd heeft ongetwijfeld gehoord van het trieste overlijden van Stan Storimans, cameraman van RTL. Hij was in Georgië om daar beelden te schieten opdat wij in Nederland ook een beeld zouden kunnen krijgen van de situatie daar. Storimans is één van die verslaggevers die regelmatig richting brandhaarden vertrok waar ook ter wereld om verslag te doen. Ik heb een groot respect voor al degenen die hun leven op het spel zetten om ons inzicht te verschaffen in situaties die voor ons gelukkig ver van ons veilige bed zijn. Afgelopen donderdag werd Storimans begraven in aanwezigheid van vele collega’s, zijn familie, vrouw en kinderen.
Kinderen, Stan Storimans had er twee. Hoe meer ik er deze week over nadacht hoe meer moeite ik er mee kreeg. Wat bezielt een verslaggever met kinderen om bewust het gevaar op te gaan zoeken? Ongetwijfeld is passie voor het vak één van de redenen, maar weegt dat op tegen de verantwoordelijkheid die je hebt, in dit geval, als vader? Ongetwijfeld een moeilijke afweging, maar kinderen lijken mij toch de voorrang te moeten krijgen. Tijdens de vele rapportages hoorde ik dat Stan van plan was juist vanwege zijn kinderen om minder het gevaar op te gaan zoeken. Jammer genoeg kreeg hij niet meer kans om dat plan uit te voeren en zijn zijn kinderen vaderloos geworden. Maar Storimans had in ieder geval door dat zijn kinderen belangrijker waren dan de passie voor het gevaarlijke deel van zijn vak.
Afgelopen vrijdag zat Conny Mus bij Knevel en van den Brink, hij was de dag ervoor bij de begrafenis van Stan Storimans geweest. Mus woont in Israel en doet verslag van het conflict in het Midden-Oosten. Ook hij verkeerd regelmatig in levensgevaar om ons op de hoogte te houden van de ontwikkelingen daar. Mus was nog zwaar onder de indruk van de begrafenis. Hij vertelde dat toen hij de dochter van Storimans zag hij in tranen was uitgebarsten vooral omdat hij zelf ook een dochtertje heeft. Dit had zijn dochtertje kunnen zijn, dit zou zijn dochtertje ook kunnen overkomen. Nu zou je dus verwachten dat Mus de logische conclusie trekt en stopt als verslaggever in een gevaarlijk gebied. Maar nee meneer Mus zei glashard dat hij doorgaat, vooral de manier waarop hij het zei schokte mij. Ik kon niet anders dan concluderen dat de heer Mus een grote egoïst moet zijn. Zeker nu hij van heel dichtbij gezien heeft wat het met een kind doet om vroegtijdig zijn of haar vader te verliezen, en het hem ook tot tranen toe raakt, is het voor mij volkomen onbegrijpelijk dat hij ‘gewoon’ doorgaat. Deze harteloze man jaagt blijkbaar alleen zijn eigen passie na ongeacht de consequenties voor zijn dierbaren. Of zou Mus juist door het leed wat hij elke dag ziet gevoelloos zijn geworden? Ik ben, zoals u ziet, nu naarstig op zoek naar een goede reden voor Mus zijn kille harteloze reactie. Maar vanwaar die tranen dan? Ik kan er echt niet bij, wat bezielt die man? Eén ding is duidelijk dat ondanks zijn tranen op dit moment bij Conny Mus het eigenbelang zegeviert maar ik hoop voor zijn dochter dat hij snel tot een ander inzicht komt zodat zij niet door hoeft te maken wat de dochter van Stan Storimans nu doormaakt.
