Hè, hè, de strijd is over, al weken is er geen ontkomen aan; de verkiezingen in de United States. Het begon allemaal met de strijd tussen Hillary Clinton en Barrack Obama. Een vrouw tegen een gekleurde man, ze vertegenwoordigden twee groepen die nog nooit ook maar een gooi naar het presidentschap in Amerika hadden gedaan. Uiteindelijk na een heftige strijd, die Hillary maar niet wilde opgeven, ook al was winnen allang niet meer mogelijk, won Obama. Na Hillary verslagen te hebben was John McCain de volgende opponent.
Ik zou nu een analyse kunnen maken over de campagne maar dan zou ik onherroepelijk in de herhaling vallen want alles is er zo ongeveer wel over gezegd. Daarom ook heeft u me er tot op heden nog niet over gehoord. Maar hoera, hoera het zit er op, nog één dag van nabesprekingen rest ons en de rust keert weer terug. Eigenlijk zou ik dus deze column niet moeten schrijven maar ja ook bij mij heeft de euforie nu toe geslagen.
Ik heb net als menig Nederlander de race om het Witte Huis gevolgd. Niet dat je veel keus had want het werd dagelijks breed uitgemeten in de media, en in het bijzonder op televisie. Het leek wel alsof er niets anders meer gaande was in de wereld dan de verkiezingen in Amerika buiten dan de financiële crisis. Nu is dat laatste natuurlijk écht belangrijk maar de Amerikaanse verkiezingen? Belangrijk ja, maar de aandacht was wat mij betreft wel erg overdreven.
Na een hele nacht NOS op de televisie weten we nu dus dat Obama de strijd gewonnen heeft. Euforie alom, ook hier in Nederland. Terwijl ik dit schrijf biecht, de anders toch nuchtere en zeer kritische Amerika deskundige Maarten van Rossem, bij Matthijs van Nieuwkerk op, dat zelfs hij een traantje heeft weggepinkt. Het moet niet gekker worden!
Men heeft het over een historische overwinning. Historisch omdat Obama de eerste zwarte president wordt van Amerika, iets dat veertig jaar geleden nog ondenkbaar was. Dus in dat opzicht zeker historisch, maar wordt Obama ook historisch om zijn daden? Kan hij alle hooggespannen verwachtingen waar maken? Tuurlijk hij heeft het congres en de senaat mee, maar kan hij daar ook gebruik van maken? Kan hij met hulp van alle medestanders om hem heen een oplossing bieden voor de financiële crisis? Krijgt hij de troepen zoals beloofd op korte termijn uit Irak? Is hij instaat om met onmiddellijke ingang Quantanamo Bay te sluiten? Dit om maar een paar grote problemen te noemen die Obama en de zijnen te wachten staan. Op de schouders van Obama rust nu dus de zware verantwoording om er voor de zorgen dat hij niet de laatste zwarte president wordt.
Maar vandaag overheerst de euforie, velen in binnenland en buitenland vieren feest. Bij mij heeft zo als gezegd nu ook de euforie toegeslagen. Ik mag graag een feestje vieren, vandaag is dat om dat er eindelijk een einde komt aan de overheersing van de Amerikaanse verkiezingen in de media. Bijna had ik slingers opgehangen en de vlag laten wapperen. Eindelijk krijgen we weer ander nieuws! Ik ben benieuwd wat er overmorgen in de krant staat en welk nieuws het acht uur journaal ons te zal hebben.
