Op veler verzoek vandaag een blogje over het vrijwilligerswerk in de Parkwinkel van het Nationaal park de Hoge Veluwe. De winkel van het park zit in hetzelfde gebouw als het Museonder (museum) gelegen in het centrum van het park.(zie foto links) In hetzelfde gebouw is er ook een informatiebalie waar bezoekers allerlei informatie, routes, en dergelijke kunnen vinden.(zie foto hier onder)

Vandaag meldde ik mij om tien uur bij Anja, de professionele, lees betaalde, collega met wie ik vanmorgen zou samenwerken. De dag in de winkel is voor de vrijwilligers op gedeeld in tweeën; gedurende de winter loopt de ochtend shift van 10 tot half twee en de middag shift van half twee tot vijf. We werken als vrijwilligster altijd samen met een betaalde kracht, vandaag was dat dus Anja. De ochtend begint meestal met gezellig koffiedrinken achter de infobalie. Druk is het rond tienen nooit dus dan hebben we rustig de tijd om even gezellig bij te kletsen. Tegen elf uur gingen we vandaag richting winkel, van klanten was nog steeds geen sprake, maar er is altijd wel wat te doen zo ook vandaag.

In de winkel verkopen we heel veel leuke artikelen maar die moeten voordat ze de winkel in kunnen wel worden voorzien van barcodes of prijsjes. Vandaag lagen er drie grote dozen met tassen en portemonnees op ons te wachten. Aan mij de schone taak om ze te voorzien van barcodes. Jullie zullen begrijpen dat die lederwaren goed ingepakt zitten, maar zo goed! Ik heb werkelijk kilo’s plastic en papier moeten verwijderen voor dat ik kon gaan prijzen. Niet te geloven, en dan moeten wij een verpakkingstax betalen, maar dat even terzijde. Terwijl ik aan het prijzen was meldde zich de eerste klant. Het liep toen al tegen twaalven en gezien het treurige weer vandaag zou het ook niet druk worden. Soms is dat wel anders en dan moet je met zijn tweeën hard werken om de klanten niet te lang te laten wachten.

Natuurlijk doen er zich ook leuke voorvallen voor. Zo heb ik eens meegemaakt dat een echtpaar aan het begin van de middag, ik was net begonnen om half twee, de winkel binnenliep en allerlei leuke dingen zag om cadeau te doen. Maar er waren natuurlijk ook dingen bij die ze graag zelf wilden hebben. Ze liepen van de ene kant naar de andere kant van de winkel naar elkaar roepend: “O Jan dat is wat voor je moeder!” of “Miep kijk nou eens dat is echt iets voor Joop!” Zo ging dat een uurtje door. Uiteindelijk werden er na veel wikken en wegen knopen doorgehakt en kwamen ze bij mij aan de kassa om af te rekenen. Terwijl ze aan het betalen waren zag Miep opeens een beeldje van een hondje achter mij op de plank staan dat kennelijk leek op hun eigen hond. “Jan kijk nou toch eens dat is net onze Keesje!” “Hij lijkt er inderdaad wel een beetje op, maar we hebben nu wel genoeg gekocht.”, zei Jan in een verwoedde poging nog enigszins de hand op de knip te houden. Als rasechte verkoopster rook ik natuurlijk mijn kans maar ik had ook wel een beetje medelijden met Jan en dus zei ik: “We zijn nog open tot vijf uur dus u kunt er nog rustig even over nadenken.” Daar konden ze zich beiden wel in vinden. Maar terwijl ze de winkel verlieten was Miep al druk bezig om Jan over te halen toch het hondje te kopen. Jan sputterde tegen, maar ik was benieuwd hoe lang hij tegen Miep bestand zou blijken te zijn. Tegen het einde van de middag was ik het echtpaar door de drukte al weer vergeten maar plotseling om vijf voor vijf stond Miep weer voor me, zonder Jan. Jan was nog even naar het toilet en zij was stiekem snel de winkel nog weer ingelopen. “Kun je snel dat hondje voor me inpakken, dan geef ik het Jan volgende week op zijn verjaardag.” Vroeg ze me met een grote knipoog! Kennelijk had ze Jan toch niet weten te overtuigen maar op deze manier kreeg de slimmerd toch haar zin. Jammer dat ik Jan zijn gezicht niet heb kunnen zien op zijn verjaardag!

Terug naar vandaag, om een uur of twaalf maakt één van de collega’s altijd een kop cup a soup die ook al is het geen vier uur toch heerlijk smaakt. Eten doen we als vrijwilligers niet onder werktijd, dat is ook niet nodig omdat de wissel met de middag collega om half twee is.

Ik heb het aantal portemonnees dat door mijn handen is gegaan vandaag niet geteld maar het waren er heel wat en ik kon rustig doorwerken want in totaal waren er maar drie klanten vanmorgen. Wel had Anja nog een leuk mailtje gekregen ze heeft hem naar mij doorgestuurd en ik wilde hem jullie niet onthouden dus je kunt hem vinden onder Mop van de dag. Om half twee werd ik afgelost en kon ik weer naar huis. Omdat over de klanten van vanmorgen weinig bijzonders te vertellen valt tot slot nog een korte anekdote.

Een vaak terug kerend verschijnsel is dat de vrouw de winkel in gaat en dat manlief buiten op haar blijft wachten. Zo kwam er op een zondag een mevrouw de winkel binnen die uitgebreid begon rond te neuzen. Ze genoot zichtbaar van alles wat ze om zich heen zag. Langzaam maar zeker verzamelde ze die dingen die ze graag mee wilde nemen. Plotseling hoorden we ineens een luid geklop op het raam. Geschrokken keek iedereen in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Bij één van de ramen stond een man kloppend met de ene hand en gesticulerend met de andere. En zo te zien probeerde hij zijn gebaren ook nog met woorden kracht bij te zetten. Het bleek de man van de vrouw te zijn. Hij was het wachten buiten blijkbaar zat en liet op deze manier weten dat zijn vrouw nu maar eens opmoest schieten…. In dit geval was het kennelijk niet de eerste keer dat haar man zo te kennen gaf dat het shoppen van vrouwlief nu wel lang genoeg geduurd had want de zwaaide vrolijk naar haar man en liep rustig naar de kassa om af te rekenen….

N.B Alle namen zijn gefingeerd!

P.S. Binnenkort wordt deze blog gevolgd door een blog over mijn vrijwilligers werk in en voor het jachthuis Sint Hubertus.