Het lijkt deze week wel de week van de dilemma’s te zijn.
Ten eerste was er deze week het dilemma van de pre embryonale diagnostiek.
Mogen vrouwen met het gen voor erfelijke borstkanker hun embryo’s laten testen op dit gen voor ze in de baarmoeder geplaatst worden?
Staatssecretaris Jet Bussemakers vond van wel en stuurde een brief hierover naar de tweede kamer. De Christen Unie steigerde toen ze dit hoorden en de brief werd herroepen en dat leidde vandaag weer tot een spoeddebat in de tweede kamer. Bussemaker had deze kwestie eerst aan de ministerraad moeten voorleggen en dat had ze als niet nodig beoordeeld. Natuurlijk is de Christen Unie tegen dit soort selectie en omdat ze nu in het kabinet zitten hebben ze wat dat betreft een aardige vinger in de pap. Wat ik niet hoop is dat ze de meerderheid gaan opleggen wat de minderheid wil en dat gevaar bestaat. Overigens vind ik de hele kwestie ook heel moeilijk. Met ziektes als Huntington weet je 100% zeker dat als je het gen hebt je de ziekte ook krijgt en bovendien is er geen enkele medicatie voor. Je kunt ook niets preventief doen kortom je bent veroordeeld om een akelige dood te sterven. In die gevallen vind ik dat je deze diagnostiek, zoals dat nu ook al het geval is, moet kunnen gebruiken. Met de erfelijke vorm van borstkanker ligt dat iets anders omdat het hier om een gen gaat waarbij je minder dan 100% zekerheid hebt dat je de ziekte krijgt, het risico dat je op een hellend vlak komt wat betreft het percentage is dan levensgroot aanwezig. Vandaag is in Den Haag gewisseld dat de politiek geen lijsten moet gaan aanleggen van ziektes waarop wel en waarop niet getest mag worden en ook geen zekerheidspercentages moet gaan vaststellen. Men vond dat de politiek alleen de kaders moest aangeven en de rest aan de ouders en medici moest overlaten. Ik denk dat dat een goede zaak is, grenzen en lijsten zijn altijd arbitrair en nooit volledig, men kan beter aangeven binnen welke kaders een beslissing genomen moet worden. Wel vind ik het moreel onaanvaardbaar om de paren die nu naar aanleiding van de uitspraken van mevrouw Bussemaker gelijk in actie zijn gekomen een behandeling te onthouden. Dus wat de regering ook beslist deze mensen moeten de gehele behandeling kunnen doorlopen in Maastricht.

Van de embryo’s naar de andere kant van het leven, naar de ouderen, en wel de tachtig plussers. Na de ziekenhuizen van Amsterdam en Deventer wordt het stilaan duidelijk dat overal vrijwilligers van tachtig jaar en ouder hun vrijwilligerswerk moeten stoppen. Ook het Nationaal Park de Hoge Veluwe ziet dankzij de verzekeringspolis geen andere uitweg meer. Maar naast de verzekeringskwestie speelt er natuurlijk nog een andere discussie wat betreft de oudere vrijwilliger. Het is namelijk ook de vraag waar de grens ligt dat iemand als vrijwilliger nog op een aanvaardbaar niveau functioneert. Dat zal verschillen per functie en daar zijn dus moeilijk eenduidige regels voor op te stellen. Bovendien is het ook moeilijk om iemand te vertellen dat hij niet goed genoeg meer functioneert, en er kan hierover een grote discussie volgen tussen organisatie en de vrijwilliger. Het zou me overigens niet verbazen dat het menig organisatie, die gebruik maakt van vrijwilligers, wel goed uitkomt dat de verzekeringen niet meer willen verzekeren na het tachtigste levensjaar. Zij hoeven dan minder moeilijke afwegingen te maken en minder moeilijke gesprekken te voeren. De grens is duidelijk er is geen discussie meer over mogelijk. Maar het is wel jammer voor al die gezonde en levenslustige vrijwilligers die nu noodgedwongen het werk waar ze zoveel plezier in hebben moeten missen. Hopelijk komt hier een brede maatschappelijke discussie over los want ik heb het idee dat niemand echt blij is met deze situatie. Een oplossing voor dit probleem zal niet gemakkelijk zijn. Je verschuilen achter een leeftijdsgrens is wel gemakkelijk maar wat mij betreft een oplossing die weinig recht doet aan al die kwieke tachtigjarigen die nog zo enorm veel nuttig werk doen. En dan heb ik het nog niet over de kosten die de maatschappij bespaard blijven doordat deze groep door hun vrijwilligerswerk gezond van lijf en geest blijven. Kortom deze zaak heeft vele kanten en verdient het niet dat het wordt afgedaan met een leeftijdsgrens.