Aanstaande maandag is mijn jongste dochter jarig  en ze wordt dan veertien.
Natuurlijk begin ik altijd tijdig te vragen om een verlanglijstje. Dat doe ik al van jongs  af aan en binnen de kortste keren wist ze in die tijd nog een giga lijst met wensen te produceren. Ik trok dan met die lijst naar de speelgoedwinkel en was in no time weer thuis met een berg aan cadeautjes. Natuurlijk kocht ik niet alles van de lijst en soms had ik zelf nog een goed idee zodat wat ze zou krijgen spannend bleef tot aan haar verjaardag  . Maar de laatste jaren lukt dat niet meer. Oké de speelgoedwinkel  is ze reeds lang ontgroeid maar je zou verwachten dat daar andere wensen voor in de plaats komen. Niet dus, want ze heeft al alles! Ja u leest het goed, mijn veertien jarige dochter heeft al alles wat haar hartje  begeert. Fijn voor haar natuurlijk maar lastig als je haar toch een cadeautje wil geven op haar verjaardag  .

De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van dit luxe probleem, want dat is het natuurlijk. Maandag zijn we naar een andere stad in de buurt geweest want ze had besloten, na lang beraad, om extra kleding en schoeisel te vragen. Dat klinkt eenvoudig maar is het niet want we waren intussen in twee stadscentra geweest zonder veel gevonden te hebben. Onze hoop was nu, drie keer is scheepsrecht, op de derde stad gevestigd. We liepen ‘s middags na school vol goede moed de eerste winkel in, en met lege handen weer uit. Dit patroon herhaalde zich winkel na winkel. We stonden op het punt om het op te geven tot we nog één mogelijk geschikte winkel zagen, we gingen met de moed der wanhoop naar binnen. Eindelijk….bingo!  Met twee leuke nieuwe t-shirts verlieten we de winkel. Even verder op zagen we de winkelketen van een bekende oude tennisser en vonden daar twee geweldige boxers. Vol nieuwe moed liepen we door naar een winkelpassage, maar eerst besloten we om een thee  pauze in te lassen. Nou ja thee pauze, het was wel theetijd maar, we dronken fris en aten er iets lekkers bij. Weer voorzien van shopbrandstof stapten we met nieuw optimisme een winkel binnen. Het leek alsof het tij gekeerd was, weer vonden we een aantal leuke t-shirts en als slagroom op de taart, vonden we ook nog een mooie rode jeans. Voldaan reden we aan het eind van de middag weer naar huis.

Daar zou het verlanglijst verhaal kunnen eindigen maar ze had de rode broek echt nodig en dus viel die niet als cadeau aan te merken. Gisteren zijn we, mede om nog aan de laatste presentjes te kunnen komen, maar weer even naar ons eigen stadscentrum gegaan. Het geluk bleek ons nog niet verlaten te hebben. We vonden een leuk paar sneakers of gympen en een mooie grote (sport) tas die ze nog graag wilde hebben. Opgelucht verlieten we de stad.

We hebben nu dus eindelijk een aantal verjaardagscadeaus, maar van de spanning over wat ze krijgt is helaas niets meer over. Maar daar tegenover staat dat we zeker weten dat de presentjes in de smaak zullen vallen en dat er dus niet geruild hoeft te worden. Wie weet is het in de toekomst mogelijk om bepaalde kennis uit het geheugen te wissen, dat zou betekenen dat ze zelf de cadeaus kan uitzoeken en door haar geheugen te wissen naderhand er voor kan zorgen dat ze vol verwachting kan blijven uitkijken naar haar verjaardag  .