Goede vrijdag nadert en dus komen bij mij de Matthäus Passion en Jesus Christ Superstar te voorschijn. Als jong kind ben ik op gegroeid met het meesterwerk van Bach. Ik heb er leuke herinneringen aan. Als jong kind was het iets vertrouwds dat bij goede vrijdag hoorde. Wel vond ik het erg lang duren, er leek maar geen einde aan te komen. Ook begreep ik er niets van dat men zo lang bezig kon zijn met het zingen van één woord laat staan van één zin, en als de zin gezongen was viel men als het even meezat nog eens in herhaling ook. De muziek kon ik wel waarderen tot de puberteit toe sloeg en alleen popmuziek goede muziek werd. 

Maar ik had geluk, mijn puberteit viel samen met de opkomst van Jesus Christ Superstar (JCS). Ik was 11 toen in 1973 de film uitkwam. U begrijpt dat een rock opera veel beter aansloot bij mijn muziek smaak van dat moment. Gelukkig konden mijn ouders JCS ook waarderen en dus werden voortaan beide stukken gedraaid rond goede vrijdag. Hoewel ik JCS toen al geweldig vond was ik helemaal verkocht vanaf het moment dat ik, in 1976, het stuk life on stage zag in het Paladium Theatre in londen. Ik herinner me als de dag van gisteren de zweepslagen scène, waarin Jezus op een vloer stond van wit verlichte tegels, tegels die met elke zweepslag één voor één rood werden. U kunt zich voorstellen hoeveel indruk die scène, in al zijn eenvoud, op me gemaakt heeft. In de loop van de jaren ging ik het stuk steeds meer waarderen, muzikaal maar ook qua inhoud fascineerd JCS me. Met als gevolg dat ik vandaag de dag een groot Jesus christ Superstar liefhebber ben. In 1996 kreeg ik nogmaals de kans om JCS in londen te zien. Het was weer even indrukwekkend en liet zien hoe gemakkelijk het stuk aan te passen is aan de tijd waarin het wordt uitgevoerd. Wat zowel de Matthäus Passion als Jesus Christ Superstar zo uniek maakt is hun tijdloosheid, beide zullen dan ook ieder jaar weer te zien en te horen zijn. 

Vandaag de dag kijk en luister ik, net als mijn ouders, met veel plezier naar beide. In mijn kinderen, alle drie pubers, zie ik hoe de geschiedenis zich herhaald, ook zij zien de Matthäus Passion (nu even?) niet zitten, maar ze kunnen wel, net als ik destijds, enorm genieten van Jesus Christ Superstar.