Afgelopen donderdag ben ik met een aantal collega rondleiders naar het museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam geweest. In het museum is op dit moment een tentoonstelling van het werk van Charley Toorop. Charley Toorop was een Nederlandse kunstenares met een eigen specifieke stijl. Helene Kröller-Müller vond haar werk blijkbaar dusdanig goed dat ze een aantal werken van haar voor haar collectie heeft aangeschaft. Vorig jaar stond één van haar werken centraal tijdens de speciale rondleidingen toen Helene en haar kunst centraal stond. (zie foto) Vandaar dus onze interesse in het werk van Charley.

Meestal gaan we als we dit soort uitstapjes maken met de trein. De meesten van ons hebben wat vroeger een dalurenkaart heette. Ik nog niet, en hoewel ik op de kaart van een collega had kunnen meereizen leek het me een goed idee om zelf ook een kaart aan te schaffen. Op die manier kan ik ook met mijn man en kinderen eens voordelig (met veertig procent korting) reizen met de trein. Daarnaast heeft de NS op dit moment ook nog eens een aanbieding waarbij je tien euro minder dan anders betaald voor een daluren kaart. Reden te meer dus om een kaart te kopen. Dat gaat heel eenvoudig, je vult een formulier in, plakt er een pasfoto bij, en stuurt één en ander op, of levert het in bij je plaatselijke station. Dat laatste heb ik een dag van te voren gedaan zodat ik ook gelijk een treinkaartje kon kopen. Ik had geluk en werd snel geholpen door een aardige dame achter het loket, ze was zelfs zo aardig dat ze me de twee keer vijftig euro cent, die ze officieel had moeten berekenen voor loket handelingen, kwijtschold. Gewapend met tijdelijke kortingskaart en treinkaartje voor de volgende dag ging ik weer naar huis.

Donderdag ochtend reed ik dus vol goede moed en met veel zin richting het station van een naburig dorp waar ik samen met één van de collega’s op de trein gestapt ben. Ik denk overigens dat ik daar wel vaker op zal stappen, het kost je misschien een keer extra overstappen maar de aansluitingen zijn goed en het parkeren is er gratis. Iets dat niet gezegd kan worden van de stad waar ik woon daar betaal je je blauw aan parkeergelden.

Het leuke van reizen met de trein is dat je gezellig aan de praat kan raken met mensen die je niet kent. Zo ontmoetten we twee dames die beiden in dezelfde plaats wonen als ik. Eén van die dames was een oudere dame van zesentachtig die op weg was naar de afstudeerceremonie van haar kleindochter in Utrecht. Een geweldig aardige intelligente zelfstandige oudere dame die duidelijk erg genoot vanalles dat het leven haar nog te bieden had.

We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in een restaurant, dichtbij het centaal station van Rotterdam, waar we eerst een kop koffie zouden drinken. Maar voordat we aan de koffie konden moesten we ons eerst een weg banen door een enorme bouwput. De directe omgeving van het centraal station in Rotje Knor wordt kennelijk grondig verbouwd. Het zal vast heel mooi worden maar nu is het niet om aan te zien en lastig om door te komen. Je krijgt niet bepaald een goede eerste indruk van Rotterdam op deze manier. Gelukkig smaakte de koffie of in mijn geval de warme chocolademelk na de hindernisbaan wel goed.

Het was prachtig weer en dus besloten we om na de koffie naar het museum te lopen, iets dat qua afstand ook prima te doen is. De tentoonstelling gaf een mooi overzicht van de schilderijen die Charley Toorop tijdens haar leven gemaakt heeft. Wat mij erg op viel is haar speciale manier van portretten schilderen waarbij vooral de ogen en het gebrek aan emotie opvallen. Ook viel het me op dat ze relatief veel zelfportretten gemaakt heeft.(zie foto’s)

Halverwege ons bezoek aan de tentoonstelling zijn we heerlijk buiten gaan lunchen in de museumtuin. Niet te geloven dat je nog in oktober met een strak blauwe lucht heerlijk buiten kunt zitten!
We zijn eigenlijk de hele dag in het museum gebleven zo veel was er te zien en dan hebben we nog niet eens alles gezien!

Rond vieren gingen we weer terug richting het station. Tot Gouda, waar dit weekend de Thalys in aanvaring met een intercity kwam, konden we allemaal samen reizen. Het grootste deel van mijn mede reizigers stapte daar over richting Arnhem. Tot aan Utrecht reisde ik samen met de enig andere achtergebleven collega, het laatste stuk zat ik dus alleen in de trein. Saai zou je zeggen maar niet als je een leuk mobieltje hebt. Eerst heb ik mijn mail maar eens gelezen en beantwoord. Een raar idee hoor dat je vanuit de trein je mail kunt gaan zitten lezen en beantwoorden maar de techniek staat tegenwoordig voor niets. Een ander leuk aspect van een mobiele telefoon is dat er spelletjes op staan. Ik heb heerlijk zitten patiencen! Natuurlijk had ik ook contact kunnen zoeken met vrienden via msn maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Na een fijne rustige rit met de trein kwam ik toch nog redelijk uitgerust weer thuis na een heerlijk dagje Rotterdam.