Terwijl Roger en Raffa hun finale op Wimbledon spelen heb ik even tijd om u bij te praten over een paar gevalletjes van pech de afgelopen dagen. Het begon allemaal met mijn jongste dochter die vrijdag tegen zessen thuis kwam met het bericht dat de remmen van haar fiets het begeven hadden. Dat betekende weer een extra klusje voor een zaterdag die toch al overvol met klusjes zat, want uitstellen was met oog op onze naderende vakantie geen optie.
Vrijdagavond moesten mijn man en ik nog even naar een tuincentrum om nog wat ontbrekende onderdelen te halen voor het pomp en waterval systeem in onze nieuwe vijver. We vertrokken met goed moed aan de bedevaart, bedevaart want vanwege allerlei omleidingen in onze stad dit weekend, moesten we een heel eind omrijden. Goed en wel op weg hoorden we ineens een vreemd geluid, het leek wel alsof er ergens iets aanliep. Maar even plotseling als het geluid kwam verdween het ook weer en dus reden we vrolijk verder. Bij het tuincentrum aangekomen roken we ineens een wel heel erg vieze lucht. Eerst dachten we nog even dat het van buiten kwam maar al snel bleek de stank afkomstig van onze auto. We besloten een blik onder de motorkap te werpen. Bleek een goede beslissing want er bleek niet alleen iets te stinken maar ook iets te roken. Het waren geen grote hoeveelheden rook maar toch genoeg om ons te doen besluiten de ANWB te bellen.
Nadat mijn man zijn boodschappen gedaan had kwam de monteur van de ANWB gelukkig aanrijden. Hij stak zijn neus onder de motorkap en wist gelijk dat er iets mis moest zijn met de koppelingsplaten. Hij is een rondje op het parkeerterrein gaan rijden en constateerde dat we er nog wel veilig mee naar huis konden rijden en eventueel naar de garage. U begrijpt dat met een waslijst aan boodschappen we niet blij waren met deze panne. Het enigste wat we konden doen is thuis snel de garage bellen en hopen dat we de auto nog konden komen brengen en dat ze een leenauto voor ons zouden hebben.
Gelukkig bleek dat het geval. Wij stapten in de auto en gingen nogmaals op weg, weer een lange, lange weg, want ook op deze tocht kregen we te maken met omleidingen. Maar uiteindelijk bereikten we dan toch eindelijk de garage. Ik parkeerde de auto naast een oud barrel dat ik ooit al eens als leenauto had meegekregen en de moed zakte me in de schoenen. Zou ik al die lange terug reis en al die boodschappen met dat oude krakkemikkerige autootje zonder stuurbekrachtiging en traag werkende remmen (zie foto) moeten gaan doen? Of zou er toch nog ergens een wat betere leenauto tevoorschijn komen? Ik had weinig hoop want hoewel er genoeg behoorlijke auto’s op het terrein staan had ik nog nooit een fatsoenlijke auto meegekregen.
De man van de garage die zo aardig op ons gewacht had besloot ook zelf nog even naar de auto te kijken. Ook hij vermoedde dat er waarschijnlijk iets met de koppeling mis was en beloofde dat er maandag naar gekeken zou worden. Helaas wordt het waarschijnlijk ook een prijzig klusje want er zullen ook veel arbeidsuren in gaan zitten. Maar name al de pech kwam toch dat mazzeltje en gaf hij ons de sleutel van wat bleek een prima leenauto te zijn; een Opel Astra 1.6 station en laat dat nu de zelfde auto zijn die wij ook hebben.
Intussen zijn al de boodschappen gedaan en ben ik vandaag er zelfs met veel plezier mee naar de Hoge Veluwe gereden. Hopelijk is dit een goed teken en krijg ik voortaan betere leenauto’s mee. Met het mazzeltje van de fijne leenauto kwam ook een einde aan de pech en hopelijk blijft dat even zo!
