Inleiding.

Vandaag wil ik jullie een verhaal vertellen dat alles te maken heeft met de hiërarchie en de machtsverhoudingen binnen een Engelse school. Om het verhaal te kunnen vertellen moet ik dus eerst iets over die hiërarchie vertellen. 

Boven aan de ladder staat het hoofd der school de ‘headmistress’ in dit geval. Direct onder haar kwamen de leraressen. Tot dus ver niet afwijkend met zoals het hier is. Maar daaronder gebeurt er iets wonderlijks in onze Nederlandse ogen want dan komt namelijk een groep leerlingen. De zogenaamde prefects. Dat waren in mijn geval de oudste meiden van 17 en 18 jaar. Daaronder is er nog een groep leerlingen de sub-prefects en tot slot de komen de rest van de leerlingen.
Die hiërarchie brengt ook bevoegdheden en egards met zich mee. Een voorbeeld daarvan is het opstaan voor en begroeten van hoofd en leraressen als ze een klaslokaal binnen komen. Voor prefects en sub-prefects hoefde er niet te worden op gestaan. Ook had het consequenties voor het bestaffen. Hoofd en leraressen mochten als enigste een detention uitdelen. Maar je kon ook een entry krijgen, een soort gele kaart, had je er drie dan kreeg je automatisch een detention. Die entries konden ook worden uitgedeeld door prefects. Er onstond daardoor dus machtsverschil tussen leerlingen onderling.

De huidge headmistress omringt door leerlingen.
Aan het uniform is goed te zien dat het oudere meisje een prefect is.

Naast de hiërarchie speelde ook nog iets anders een belangrijke rol in dit verhaal. De leerlingen waren namelijk verdeeld in vier groepen. Iedereen behoorde dus bij één van die groepen en binnen elke groepen waren alle leeftijden vertegenwoordigd. De ‘houses’, zoals die groepen genoemd werden gingen allerlei competities met elkaar aan. Zo waren er diverse sportwedstrijden, maar ook op het gebied van het gedrag werd onderling gestreden. Daarvoor werden alle uitgedeelde detentions en entries per ‘house’ bij elkaar opgeteld en het ‘house’ er het minste had, en zich dus het best gedragen had, had dan gewonnen. Die laatste gedragscompetitie speelde een belangrijke rol bij mijn verhaal.

Wat ook nog belangrijk is om voorafgaand aan mijn verhaal te weten is dat je tijdens een tussenuur in je eigen klaslokaal huiswerk moest gaan maken. Dus even lekker de buurt onveilig maken of heerlijk kletsen was er niet bij. Dat huiswerk maken gebeurde natuurlijk onder toezicht, het was te doen gebruikelijk dat er een lerares of een prefect toezicht hield. In dit verhaal had één van de prefecten de taak om ons in de gaten te houden. Deze prefect was ook het hoofd van één van de ‘houses’ en wel van het house waar ik ook deel van uitmaakte. Het toeval wilde ook dat zij goed Nederlands sprak omdat ze een aantal jaren in Nederland gewoond had.

Foto gemaakt achter de school, ter gelegenheid van een benefiet actie voor
SOS Kinderdorpen.

Hoe machteloos schoolmeisje een prefect de baas was.

Dit verhaal speelt zich af tijdens mijn tweede schooljaar in Engeland. Ik wist intussen wat de gang van zaken was op school en sprak al een flink mondje Engels. Maar was nog wel steeds dat Nederlandse brutaaltje.
We zaten op een middag allemaal rustig te werken tijdens een tussenuur, onder toezicht van prefect, laten we haar Alice noemen, toen er een andere prefect, Betty, binnen kwam. Betty liep het lokaal door naar voren en kletste daar enige minuten gezellig met Alice. Wij werkten onder tussen gewoon door ook toen Betty vertrok. Maar Betty had het lokaal nog niet verlaten of Alice stond boos op en wilde ons bestraffen omdat wij niet voor Betty waren opgestaan toen zij de klas binnen kwam. De hele klas keek elkaar compleet verbaasd aan. We begrepen niets van dit verwijt want voor prefects hoefde immers niet te worden opgestaan. Maar blijkbaar durfde niemand Alice te vertellen dat ze er naast zat.

Niemand….nou niet helemaal niemand, er was één iemand die dat wel durfde. Wie? Precies, brutale eigenwijze bijdehante Elmar. Ik stond op en vroeg heel voorzichtig of ze het wel zeker wist dat wij moesten opstaan voor een prefect. Alice kon deze vraag niet waarderen en werd enorm kwaad om mijn brutaliteit en stuurde mij de klas uit. Ik liet me natuurlijk niet zo maar zonder slag of stoot wegsturen. Ik vroeg haar om me één goede reden te geven waarom ik voor het stellen van een logische vraag het klaslokaal zou moeten verlaten. Het gevolg was dat er een heftige discussie tussen ons ontstond, een discussie die van liever lee, op de één of andere manier, overging van Engels naar Nederlands. Het is jammer dat jullie de gezichten van mijn mede leerlingen niet hebben kunnen zien, zeker toen wij in het Nederlands verder gingen. Ze begrepen er natuurlijk helemaal niets meer van, en dat was maar goed ook we waren niet bepaald beleefd meer tegen elkaar. Uiteindelijk kreeg ik er zo genoeg dat ik mijn mijn spullen opgepakt heb en ben naar het lege lokaal naast dat van ons gegaan.

Daar zou het verhaal hebben kunnen eindigen maar wat gebeurde er? Om 5 voor 4 begonnen mijn medeleerlingen hun spullen op te ruimen, dat kon ik duidelijk door de dunne scheidingswand tussen de beide lokalen heen horen. Om 4 uur ging de school uit dus voor mij was dat ook een sein om op te gaan ruimen. Ik was daar net mee begonnen toen Alice plotseling het lokaal binnen stoof en vroeg in het Nederlands waar ik mee bezig was. Ik antwoordde haar dat ik aan het opruimen was. Zij was het daar niet mee eens, pas als zij aangaf dat ik mocht gaan opruimen mocht ik dat ook gaan doen. Mij leek het, dat als mijn klasgenootjes mochten gaan opruimen dat ik dat ook mocht en dat zei ik dan ook tegen haar. Jullie begrijpen het vast al wel er ontstond weer een heftige discussie. Ook nu was er al snel weinig sprake meer van beleefde omgangsvormen. Er ontstond een verbale catfight. Het leuke voor mij was dat achter Alice, boven haar hoofd, een klok aan de muur hing. Ik kon dus het einde van de ruzie feilloos timen. Met nog enkele secondes te gaan voor dat de bel een einde aan de schooldag zou maken, interrumpeerde ik haar midden in een tirade en zei “Het is vier uur, ik weet niet wat jij doet maar ik ga naar huis!”. Zodra ik die woorden uitgesproken had ging de bel en verliet ik het lokaal, Alice compleet overdonderd achterlatend.

Nu vragen jullie je waarschijnlijk terecht af waarom ik niet allang een entry van haar gekregen had. Als prefect had zij mij natuurlijk op die manier kunnen straffen. Toch deed ze dat om een heel begrijpelijke reden niet. Had ze mij namelijk een entry gegeven had ze ook het ‘house’ waar ze zelf het hoofd van was benadeeld daar waar het ging om de onderlinge gedragscompetitie. Ik maakte immers deel uit van haar ‘house’. Natuurlijk wist ik dat ook en wist dat ik daardoor niets van haar te vrezen had en daar heb ik natuurlijk voluit gebruik van gemaakt, ze kon me helemaal niets maken!

Dit was voorlopig het laatste school verhaal, morgen hoop ik weer met iets heel anders te komen.